W poprzednim artykule pokazywałem Wam, jak za pomocą parametrów, wymiarów i równań matematycznych sterować w przewidywalny sposób geometrią modelu. W efekcie uzyskaliśmy sprężynę o stałej liczbie zwojów, która ulegała rozciąganiu/ściskaniu w zależności od zdefiniowanej długości.
Komponenty elastyczne Creo Parametric
Taki model sprężyny jest doskonałym przykładem do zilustrowania dodatkowych możliwości Creo Parametric, jakimi są komponenty elastyczne. Komponenty elastyczne to komponenty umieszczone w zespole, których wybrane atrybuty, takie jak wymiary, parametry, tolerancje geometryczne itp. mogą być zmieniane w zależności od ich umieszczenia w zespole. W jednym z naszych poprzednich artykułów znajdziecie dokładniejszy opis komponentów elastycznych. Wspomniany już model sprężyny może posłużyć natomiast do bardziej szczegółowego przedstawienia bardziej zaawansowanych funkcji związanych z komponentami elastycznymi.
Gdy pracujemy z komponentem elastycznym, jego istotnym aspektem jest możliwość dopasowania kształtu (poprzez zmiany wymiarów) do otaczających go komponentów. Z jednej strony umożliwia to np. zmianę geometrii jednego przewodu elektrycznego w zależności od trasy, po jakiej został on poprowadzony. Jest to natomiast zmiana „statyczna”, w której z góry określamy odpowiednie wartości wymiarów pozwalające na dopasowanie geometrii. W przypadku, gdy położenie sąsiadujących komponentów ulega zmianie, np. są one rozsuwane, potrzebujemy czegoś więcej. Niezbędna staje się w tym momencie możliwość dynamicznego określenia wymaganej wartości wymiaru.
Dynamiczne komponenty elastyczne
Jeżeli umieszczamy w zespole Creo Parametric komponent, którego kształt powinien być automatycznie dopasowywany do pozostałych komponentów, należy zastosować zaawansowane opcje definiowania wartości wymiaru elastycznego. W prosty sposób możemy to zobaczyć na przykładzie sprężyny amortyzatora tylnego zawieszenia motocykla.
Sprężyna w tylnym amortyzatorze została zaprojektowana z wykorzystaniem relacji, dzięki czemu liczba jej zwojów pozostaje stała niezależnie od zdefiniowanej długości. Gdy w trakcie jazdy amortyzator pracuje, sprężyna jest rozciągana i ściskana, co skutkuje zmianą jej długości. Aby odwzorować to zachowanie w modelu Creo można posłużyć się elastycznością komponentu. Samą elastyczność można zdefiniować jako właściwość zapisaną bezpośrednio w modelu, albo jako atrybut komponentu zespołu. W tym przypadku zdefiniujemy elastyczność na poziomie zespołu, co oznacza, że zmiany komponentu będą przechowywane tylko w zespole, natomiast sam model pozostanie statyczny.
Określenie wartości wymiaru elastycznego
Po zdefiniowaniu elastyczności musimy określić, które elementy komponentu będą zmieniane w kontekście zespołu. W przypadku sprężyny amortyzatora będzie to jej długość. Po wskazaniu odpowiedniego wymiaru musimy wybrać metodę określenia nowej wartości wymiaru stosowanej w zespole. Możemy ją zmienić z domyślnej Wg wartości (By value) i wybrać jedną z kilku dostępnych metod pomiarowych, takich jak długość krzywej, odległość, kąt czy pole powierzchni. W przypadku naszego modelu amortyzatora najbardziej odpowiednią metodą będzie oczywiście Odległość (Distance). Po wybraniu metody określenia wartości wymiaru musimy zdefiniować analizę pomiaru odległości poprzez wskazanie odpowiednich referencji. W ten sposób dostosujemy wartość wymiaru do odległości zmierzonej między charakterystyczną geometrią sąsiednich komponentów.
Dzięki zdefiniowaniu elastyczności w komponencie sprężyny i uzależnieniu wartości wymiaru od odległości między komponentami, możemy teraz automatycznie uzyskać efekt ściśnięcia lub rozciągnięcia sprężyny poprzez zwykłe manipulowanie położeniem komponentów. Ponieważ model sprężyny został zdefiniowany z wykorzystaniem relacji matematycznych ustalających m.in. liczbę zwojów, zmiana całkowitej długości sprężyny powoduje odpowiednią zmianę geometrii.
Elastyczność w podzespołach
Co więcej, elastyczność zdefiniowana w zespole jest aktywna również wtedy, gdy zespół ten zostanie umieszczony w innym modelu Creo Parametric jako podzespół. Pełna kinematyka zespołu oraz elastyczność komponentów są automatycznie rozpoznawane w zespole wyższego poziomu i zachowują się zgodnie ze swoimi definicjami. Dzięki temu model amortyzatora zawierający elastyczną sprężynę wstawiony do modelu ramy motocykla zachowuje się zgodnie z rzeczywistością, gdzie sprężyna jest ściskana i rozciągana w wyniku ruchu wahacza.
Podsumowanie
Dzięki zastosowaniu elastyczności dla komponentów zespołu możliwe jest dostosowanie kształtu jednego modelu do otaczających go komponentów i użycie pojedynczego modelu zamiast kilku osobnych (zaburzając w ten sposób zawartość tabeli wykazu części). Dodatkowo zaawansowane opcje określenia wartości wymiaru umożliwiają stworzenie dynamicznych komponentów elastycznych, których wymiary są automatycznie zmieniane po przemieszczeniu sąsiednich modeli w nowe położenie.
